NDOC GJETJA - Jezu Krishti i poezisë shqipe

 

ME FENERIN E DIOGJENIT

                                        

  - Esse -

nga ROLAND GJOZA

                                         

ALI PODRIMJA Për kë shkruajmë? - esse -

Në një qytet të Bavarisë, rastësisht më ra në dorë një gazetë e Zagrebit. Duke e shfletuar, hasa një tekst të mikut tim, Mirko Kovaç. Me kënaqësi fillova ta lexoj. Vazhdimi ishte dramatik, me plot gërçe. Ajo që e thoshte shkrimtari i nderuar, nuk dëshiroja të ishte e vërtetë. Ishte diçka monstruoze. Diku në Bosnjë, në qytetin Foça, kryesisht i banuar me myslimanë, jeta kishte marrë tatëpjetën. Iracionalja mbisundonte arsyen. E kuptoja revoltën e mikut, por nuk mund ta merrja me mend, se njeriu ishte shndërruar në një gjësend pa vlerë, se në mbarim të shekullit XX urrejtja ndërnacionale ishte bërë instinkt dhe Evropa ishte shndërruar në një teatër të absurdit.

Sipas shkrimtarit të nderuar, njëfarë Vojisllavi, profesor serb i Universitetit të Sarajevës, rrugëve të përgjakura të Foçës ishte parë tek luante futboll me koka të myslimanëve të masakruar. Nga ato viktima, ndoshta ca kanë mundur të jenë dhe studentë të tij, të cilët atje, buzë Milackës piktoreske, përcillnin ligjëratat e tij mbi të bukurën në art. Vojisllavi kishte harruar se ishte profesor i Universitetit e që merrej herë pas here edhe me mjeshtrinë e shkrimit. Ai ishte shndërruar në një fantom dhe me gradën e majorit ushtarak kishte marrë pjesë në vrasje të shumta dhe pastrime etnike. Rrënimi i Vukovarit, i Mostarit, i Dubrovnikut, i Sarajevës dhe i shumë fshatrave e qyteteve të tjera më pak të njohur flitnin bindshëm se nuk ishte fjala vetëm për psikoetikën e individit.

Rënia e akrobatit

Gjithshka shkonte mirë.

Mbi telin e shtrirë

drejtpeshonte si zog.

Do mbaronte orkestra,

me sinjalin e mbylljes:

një gong.

Si pend do të zbriste,

ashtu i lehtë

dhe fin.

Do falenderonte

me një piruetë,

si balerin.

Gjithshka shkonte mirë.

Mbi telin e shtrirë

drejtpeshonte si gjel.

Gjersa e kuptoi:

poshtë këmbëve të tij

nuk kishte më tel.

Klarita…

U bëmë miq në facebook.
Se do bëja miqësi të këtij niveli atje, nuk ma merrte mendja kurrë.
Nisëm një komunikim të zakonshëm, si lojë.
Herën e parë u pendova, ngaqë duke harxhuar kohën time me Klaritën në facebook, lashë një koment të pabërë, që ia kisha premtuar një miku në Tiranë. Të nesërmen bëra “mëkatin” e dytë, lashë pa redaktuar vjershat e një mikeje, këtu në Athinë.
Pas një jave, përftova i çuditur faktin, se nuk kisha mësuar asgjë nga seminaret e sigurimit teknik, për të cilat do të jepja provim, në firmën ku punoj.
Dhe ndërsa koha afronte rrezikshëm, unë vazhdoja të diskutoja ditë-natë me Klaritën në facebook…
Për të mos thënë se kisha lënë mënjanë poezitë e mia, komentet e zakonshme në shtyp, diskutimet me miqtë në sajtet e tjerë internetikë.
Ishte si të kisha rënë paprimtas në një gjumë letargjik.
Prej të cilit nuk doja që nuk doja të zgjohesha, kurrsesi…
Ç’kishte ai njeri, ajo grua, që më tërhiqte vazhdimisht e vazhdimisht?
POEZIA!
Klarita është e tëra një poezi. Nuk mund ta shpreh me fjalë. E ndjej. E pranoj. Ka një misticitet poetic tek ato që shkruan dhe thotë, saqë, ndonëse shpesh herë nuk i përshtaten natyrës sime, çuditërisht ndjehem mirë.
Një gjë është e sigurtë: japim dhe marrim POEZI.
Nuk është e mjaftueshme kjo, për një miqësi të tillë?
Prej së cilës, nuk dua të shpëtoj kurrsesi…