Poezitë e shkurtit (Pjesa e dytë)

GRIGOR JOVANI

Vëndi im

Nuk është thjesht

një emër vendi.

Është gardh resh,

që hapur rri.

Ngaqë shqipet

hyjnë e dalin,

i thonë Zotat:

Shqipëri!

E pamundur...

Pretendon,

çdo gjë ta ndjejmë bashkë,

miks?

E dashur, këtu dhe orët tona

asnjëherë s’mund të jenë

fiks.

Jashtë kohës

Më flisje për verën. Më tregoje

fotografitë

me plazh.

Ndërsa unë e kisha mendjen gjetkë,

dremitja,

pak nga pak.

Ç’doje të bëja? Jashtë ishte dimër,

bubëlinte zjarri

në oxhak.

Shqiponjat

Na u shndërruan flatrat në këmbë

                                dhe mërguam,

kur nga malet munguan

kreshnikët.

Ngaqë nuk i gjetëm askund,

                                 ngado shkuam,

në kthim i gjetëm qiejt të mbyllur:

“Ju ikët...”

Kompesim

Ngaqë njerëzit u bëmë shumë,

si minjtë,

u pakësuan gjarrpërinjtë.

Ndarjet

Çdo ndarja jonë -

një vdekje e vogël.

Me ringjallje,

                       fatlumtërisht.

Të bëjmë kujdes!

Vetëm Jesunë,

nuk e gozhduan

                          gabimisht.

Udhët

Ndërtojmë dhe ndërtojmë udhë,

pafundshmërisht.

Ç’i duam? Të gjitha kanë tabelën:

“Pa rrugëdalje!”

Them të bëjmë një udhë

çmendurisht.

Mbase do na nxjerrë diku,

në gjallje.

Shpresa e fundit

- Ç’është kjo?! Thua gjithmonë

                                       fjalën e fundit.

Lëre, të lutem,Vdekjen

jashtë...

- Po qysh ta lë? Është shpresa e fundit,

të jemi, të paktën, diku

bashkë.

Bisedë familjare

Burrin e vet, kur kafenë pi,

e sjell si shembull,

vjehrra:

“Punoi një jetë nëpër galeri.

Pension ariu fitoi

nga miniera...”

Por edhe unë, ashtu si ai,

gërmoja çdo natë,

vite të tëra.

Nëse vjershat s’kushtojnë,

sa qymyri i zi,

nuk është faji im.

Punën time e bëra!

U shkrive së qeshuri

U rrëzova në rërë,

tek të ndiqja,

ndërsa trupi yt,

si fllad,

             drithërohej.

Nuk është se jam plak...

Unë i thashë,

firaunes Tokë,

               të rrotullohej?

Politikanët

Në një afishe,

në anë të rrugës,

kanë nxirë sytë e një politikani.

Është thjesht provë. Një herë tjetër,

do t’ia nxjerrin sytë.

Mend të ma mbani!

Naimi

Pas Naimit,

të pretendosh në Poezi,

ofiqe?!

Unë tërhiqem. Më mirë mushti i zi,

që nxjerrin nga gjinjtë

fuçitë bullafiqe.  

Nga dialogjet e mesnatës

- Të të them një gjë?

- Pa bërë ç’është e shkruar,

nuk dëgjoj asgjë!

Poetët

Të pasur,

nuk mund të bëhen kurrë!

Është ligj.

Dhe vetëm që e pranojnë,

ndërsa e dinë,

s’mund të konsiderohen të ligj!

Parajsa ime e vogël

Më thua:

askund nuk ekziston Parajsa!

I ke rënë Botës rreth e rrotull...

Po mirë,

ke shkuar ndonjëherë në Dropull?

(Përfunduar në:

Athinë, 26, 2, 2011)