GRIGOR JOVANI
Sa herë vdisja
Më mbyllje sytë,
në çdo vdekje:
Shkofsh i qetë,
në mbretërinë
e heshtjes!
Dashuria për ty,
është çdo riardhje,
gjuha e nxjerrë,
në formën
e përqeshjes.
Pogradec
Sa kohë
do të flejë akoma
hëna,
në fund të liqenit?
Dielli shfryn
në majëmale,
si lokomotiva
në stacionin e trenit.
Pireu
Them të dalim një mëngjes në liman,
të presim anijet që kthehen në Pire,
në të aguar,
ngarkuar me yjet e detit,
koralet e thellësive,
nga shtegtimet që nuk kemi shkuar.
Kur do të jemi ngatërruar edhe ne,
me turmën që do të zbresë nga karavet
e përgjumur,
të jesh e sigurtë,
askush sdo të kuptojë,
sa shtegtime në jetë kemi humbur.
Vajza e Dionisit
Të prisja mbrëmjeve,
pasi shtypnit rrushin,
për mushtin e verës.
Por të përcillte
përnatë Dionisi,
gjer tek pragu i derës.
Shtëpitë në dimër
U rrit nëntori.
Filloi të godasë
muret e gurtë,
me erërat,
si me ushta.
Brenda shtëpive,
shtrëngojnë bisqet
e pranverës së re,
vajzat në grushta.
Fotografia
Dakort,
s’është e zezë gjithshka.
Le të formoj një të qeshur,
me zemër të rëndë,
sikur nxjerr një gjëmb.
Është kaq i vërtetë
buzëgazi im,
sa dhe mua më trëmb.
Turbullirë
Fjalë,
fjalë,
shumë fjalë,
lumenj të turbulluar,
që s’i pranojnë
brigjet.
Tokë djerrë - shpirti im,
digjet.
Partizanët
Ne ishim njerëz të thjeshtë,
nuk ëndërruam kurrë
“Dolçe vitat”.
Punë - shtëpi dhe ndonjë verë
në tavernë,
sa pa u shuar dritat.
Nuk shkuam në Itali me anije,
si “balila”,
atje “ku na ftonte mbreti...”
U ngjitëm gjer në mal
me nga një yll në ball
dhe vdiqëm,
prej vërteti.
El Greko
Në Spanjë
ëndërronte të dashurën e vetë,
që digjej për një të puthur
në Kretë.
Një natë
e vizatoi në pëlhurë,
si të ishte e gjallë.
Pastaj fiku qirinjtë
dhe filloi ta puthte
me mall.
Frymëzimi
Të ftova gjithë natën,
me të lutura.
Në shollët e këpucëve
më shkrove.
Tani që erdhe,
filloi ime shoqe me të puthura...
Ç’të të bëj? U vonove...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου