DANTE MAFFIA

Dante Maffia

U lind në Kalabri të Italisë, në Roseto Capo Spiluco (Cosenza), më 1946.

Studioi filologji italiane në Romë. Është lektor i italishtes dhe i historisë në disa universitete. Ka botuar pesë vëllime poetike, duke u bërë një nga poetët më të rëndësishëm italianë të kohës sonë. Bashkëpunon me disa nga gazetat më të njohura në vend dhe drejton periodikët e njohur letrarë “Il Policordo” dhe “Poetica”. Mendimi i tij kritik, veçanërisht për poezinë, ndikon ndjeshëm në qarqet letrare. Me poezinë e tij janë marrë entet më të rëndësishme botuese evropiane. Është përkthyer në 12 gjuhë dhe është vlerësuar me çmime të ndryshme brenda dhe jashtë Italisë.

Lutje

(PREGHIERA)

Dashuri, qëndro dhe pak.

Hëna u shmanget degëve, nuk t’i dëgjon

sytë e njoma. Rri,

nuk është vonë akoma.

Kam nevojë për një flutur

(HO BISOGNO DI UNA FARFALLA)

Do të të mbaj edhe sonte

përsipër xhamit të dritares,

magnetizuar prej dritës.

Më nevojitet një flutur,

insekt i burgosur.

Një flutur, për t’i grabitur

torturën, frikën që ndjejmë

kur netëve mbetemi vetëm.

Piktorët

(I PITTORI)

Renuari do të të vizatonte të ëmbël,

si çupëlinë,

Pikasoja do të të kishte shndërruar

në një kub allçie,

nga vesa ndriçuar.

Por të mbaj shtrënguar

unë,

përsipër zemrës kumbisur për pak,

pa rroba,

unë,

drejt e në gjak.

Adriana

(ADRIANA)

Adriana ka fytyrën e çelur

të vajzave të Kalabrisë.

Sytë e gatuara prej dielli,

përherë të ndriçuara, si

nga një kujtesë.

Për Konstancën

(DA COSTANZA)

Miqtë flisnin për libra. Unë

i tëri gjellës i isha përkushtuar.

Hyri një vajzë,

duke nxjerrë pallton.

Garsoni shtroi për dy,

por tjetri ish vonuar.

Ai vend ishte destinuar për mua

dhe nuk e kisha kuptuar. 

Ajo ç’ka kemi

(QUELLO CHE POSSIEDE)

“... Ekzistojnë edhe qytezat,

provinca...” Kush tha jo!

Të njëjta gjëra do themi?!

Por, vallë, kërkojmë,

atë ç’ka kemi?!

Çdo grua që kalon

(OGNI DONNA PASSANDO)

Çdo grua që kalon thotë adio,

siç vdes papritmas

një e shumëdashuruar:

mbetet i hapur një damar,

një fytyrë e frikësuar

dhe surpriza,

që jemi ende duke jetuar.

Dhe mbasi eca

(E DORO AVER CAMMINATO)

Dhe mbasi eca gjithë natën,

dhe gjithë ditën, dhe natën e pastajme,

dhe akoma ditë të tjera,

në fusha dhe në male, duke kërkuar Fatin

(Imzot, sa ujqër, sa dëborë, sa dashuri!)

pashë atje larg një dritëz,

që sapo kish mbërritur në stacion.

Të flas

(TI PARLO)

Mos përthyej gjilperoplepat,

mos shtrëngo në pëllëmbë

rërën e detit, mos thuaj

erotizma.

Të flas për përjetësinë, për kohën,

për hënën. Ndërkohë, mes duave të brishta

mblidhet jeta. As që nevojitet,

të njohësh fundin.

Nuk ju ftoi askush

(NON VI HA CHIAMATI NESSUNO)

Njoh pak emra historikë,

artistë të kasap’hanës, manjiakë meteoritë:

Hitler, Stalin (Musolini)

“Këtu!”.

Nuk ju ftoi askush! Mendohesha,

se në shkëmbimet e lumenjve

humbasin personalitetet, gurët

thërrmohen në mullirin e erërave. Lutesha,

për ata që duhej akoma të vdisnin.

Nuk ju ftoi askush!

Akoma Hëna

(ANCORA LA LUNA)

Hëna

është e virgjër akoma,

përsipër maleve të mia të varfëra.

Akoma yjet

ndriçojnë

të pastërta.

E blerta e Ishullit

(IL VERDE DELL’ISOLA)

Deti luan brenda kujtesës,

bashkërendohet me të rrahurat e zemrës.

Prej vitesh, nuk numëroj

as pulëbardhat, as dallgët.

Më mbështjell e papërmbajtur era,

e blerta e Ishullit bëhet dritë.

Shqipëroi:

GRIGOR JOVANI

Athinë, nëntor 2010