Duke shfletuar në mëngjes një gazetë të lehtë sportive, nga ato që i merr në kioskat e metrosë, pa para, pak përpara se të hapen zyrat e firmës ku punoj, në një lokal veror përpara tyre, sytë më ranë tek lista e eliminatoreve të EUROPA LEAGUE (ish Kupa UEFA) në futboll.
Menjëherë u prek sedra ime prej tifozi. E mbylla me forcë gazetën dhe e hodha në ndenjësen pranë. Ç’të shikoja? Ke pare ti? “Olymiakosi” i Pireut, ekipi im i zemrës, për të cilin harxhoj çdo vit një pjesë të konsiderueshme të të ardhurave të mia, që të siguroja një vend të sigurtë abonimi në tribunën kryesore të “Karaiskaqit”, (pranë të cilit, madje, që të jem afër, kam blerë edhe shtëpinë time në Athinë), këtu e dhjetëvjeçarë frekuentues i rregullt i salloneve mondane të CHAMPION LEAGUE, kampioni i përhershëm i Greqisë, tashmë, këtë vit të mbrapshtë sportiv ishte i detyruar të zbriste në “bodrumet” e vendit të pestë të kampionatit helen dhe, kësisoj, të detyrohej të luante, në pikë të vapës (ku?!) në... grupin e parë të eleminatoreve të UEFES, duke pritur (o zot!!!) edhe dy grupe të tjera eleminatorësh, për të zënë vend (prapë, ku?!) në “stallat” e grupeve paseliminatore të kësaj komedie. Tragjedia e tanishme ekonomike e Greqisë është pasqyruar më së miri në fatin e sivjetshëm të kamarit të saj, “Olympiakosit”.Por prapë, diçka më shtyu ta rihap gazetën. M’u kujtua titulli i rubrikës: “Kundërshtarë për të gjitha shijet”. Thashë të shikoja, se cilët mund të ishin kundërshtarët tanë, nga ajo listë e stërgjatë ekipesh të panjohura, me qëllim që të programoja, në ia vlente, ndonjë udhëtim turistik me ekipin, në këtë angari të pashembullt, që na kishte gjetur. Porosita një “fredo espresso” të dytë dhe fillova të lexoja. Kur, aty nga fundi, sytë m’u stepën në një vend të gazetës, tek një emër i vogël ekipi, të cilit i kthehesha dhe i rikthehesha për të satën here, thjesht ngaqë nuk u besoja syve. Ç’dreq! E kisha matur në mëngjes tensionin. E kisha mirë... Mund të më bënin një lojë të tillë sytë e mi, akoma të përgjumur?!
... ... ...
“Santa Koloma” (Andora)
“Sahtar Karagada” (Kazakistan)
“Laçi” (Albania)
... ... ...
O zot, ishte e mundur?! Një lumë i rrëmbyer emocionesh më kishte përmbytur të tërin, më kishte kthyer kaq pas, në një kohë dhe botë kujtimesh të magjishme, aq sa hutimi im u ra në sy kolegëve të tjerë, aty pranë, sa që njëri më tha: “Je mirë? E ke matur tensionin?”
Doemos, tensioni im i kishte kaluar të 20-tat. Surpriza ishte e madhe. Pra, ishte krejt e mundur, që “Olympiakosi” të luante në grupin e parë të këtyre eliminatoreve me... “Laçin”.
Jo, këtë nuk mund ta përfytyroja kurrë!
Ishte njëlloj si të gjendeshin në të njëjtën tryezë, në të njëjtin kampionat eliminator shahu, dy të dashurat e tua, ajo e rinisë dhe e tanishmja, dhe ti të ishe i detyruar t’i ndiqje. Shiko, ç’lojë të çuditshme të luan nganjëherë fati?!
Me cilën do të ishe? Kujt t’i flisje, pa t’u zemëruar tjetra? Ç’të thoje; ato thëniet klasike: “Dashuria e parë nuk harrohet”, “E mirë e dashura, por gruaja ka vendin e saj”, etj, etj. ?! Kush do t’i hante këto pallavra mashkullore? Çdo dashuri ka ligjin e saj: do vërtetim aty në vend, kërkon pozicionim të prerë. Përndryshe, “adio bella!”
Kisha vetëm një shpresë: të... mos ishte e mundur. Gazetat greke ishin të njohura për gafat e tyre, aq më shumë këto të metrosë, që nuk i paguaje. Mund të kishin bërë gabim. Ja, emrin gabim e kishin shkruajtur: “Lasi”. Mund të kishin bërë gabim edhe në emërtimin e shtetit. Mund... Çdo gjë mund të ndodhte në Greqi. Në vendin e qyfyres.
Menjëherë i telefonova mikut tim, Ramadan Bigzës, gazetarit të njohur sportiv, kr/redaktorit të “Albanis Press”, këtu në Athinë.
- Dan, është e mundur? Laçi tek UEFA?
- Po, po! Biles, sot kanë një festë të madhe në Laç. Do bëhet nami...
Pra, ishte e vërtetë! Oh, ç’nuk do të jepja të isha atë ditë në Laç, në qytetin e shtrenjtë të fëmijërisë dhe rinisë sime, në atdheun tim të vogël, në atë qytet që më kishte bërë të ndjehesha krenar, sa herë, kur më pyesnin më vonë se nga jam, përgjigjesha me mall dhe dashuri: “Nga Laçi!”
Isha rritur me dashurinë për simbolet e këtij qyteti të jashtëzakonshëm kozmopolit, njëlloj si Nju Jorku i Amerikës (nuk besoj se kishte të njëjtë në Shqipërinë e asaj kohe), mes të cilave, ekipi i futbollit, ish “Industriali”, kishte një vend të veçantë. E kisha ndjekur, me miqtë e mi të fëmijërisë dhe rinisë, kudo ku udhëtonte, gjatë “peripecive” të kategorive të ulta të asaj kohe. Ishim përndjekur si ozurpatorë fushave të Peqinit, ishim kthyer të baltosur nga Lezha, kishim marrë të tatëposhtën e Krujës, njësoj si jeniçerët. Kisha ngrënë dru sa herë nga im atë, ndjesë pastë, ngaqë lija shkollën, për të ndjekur ekipin e zemrës, vetëm dhe vetëm për të thënë edhe unë atë thirrjen magjike të të shumtëve: “Para Laçi!” (Këtë parullë e kisha parë para disa viteve të shkruar në murin e një rruge të Athinës dhe isha ndjerë krejt i mallëngjyer). Pastaj, në kohën time gazetareske në atdhe, erdhën reportazhet dhe shkrimet profesionale në dobi të ekipit. Dhe, natyrisht, vendi im në ndenjëset e fillimit të autobuzit, që transportonte ngado ekipin, vendi im i përhershëm tek “zyrtarët” e fushës sportive të Laçit. Dyzimi ynë i natyrshëm: unë dhe “Laçi”. Një binom, që aso kohe më ngjante krejt i natyrshëm.
Mirëpo, erdhën kohë të tjera. Siç ndodh me të gjitha dashuritë, ato zëvendësohen në shpirtin e njeriut. Një dashuri e re, e madhe, kishte zënë vend në zemrën time, pas të tridhjetave. “Olympiakosi” i Pireut. Ekipi i madh i vendit tim të ri. Me dhjetra udhëtime, me mijra debate miqsh, me bileta të përvitshme abonimi në stadiumet e ekipit, me angazhimin tim profesional gazetaresk në dobi të interesave të klubit. Dhe gruaja ime, që e kishte marrë vendim: “S’kemi ç’bëjmë! E djela i takon “Olympiakosit”! Por se mos edhe ditët e tjera... Aty e ka mendjen!”U zgjata? E kam nga hutimi. Mu zgjuan ëndrrat e rinisë dhe më përmbytën. Po nëqoftëse... ah, nëqoftëse... Do të jetë gjëja më e bukur, që më ka ndodhur këto vitet e fundit.
Këtu lindin probleme të tjera. Me kë do të jem? Do të shkoj, atje, në stadiumin e ri të Laçit, të cilin (o zot, më vjen turp ta them) nuk e kam vizituar asnjëherë? Ngaqë nuk ka ndodhur. Shkoj për disa ditë në Laç dhe iki. Ku e ku. Si turist.
E vendosa: jam me Laçin, në këtë ndeshje dashurish. Do të bëj një tradhëti dashurie kësaj here, të vetmen në botë, që mund të bëja. Nuk do të shkoj mes miqve të mi tek “Karaiskaqi” (nuk dua të provokoj), do ta shikoj ndeshjen në televizion. Por në Laç, ama, do të shkoj. Të thërras edhe një herë “Para Laçi!” dhe le të më shkojë tensioni 25. E thotë dhe Petëfi: “Ia vlen të vdesësh për një dashuri!”
Në u dashtë, do të bëhem “spiun”, për hir të Laçit. Do të hyj në kontakt me trajnerin e ekipit kurbinas, cilido qoftë ai. Më mirë se unë, nuk e njeh askush “Olympiakosin”. Të metat e tij, dobësitë, më kanë ngrënë shpirtin kaq kohë, si metastaza të kancerit. Le të vlejnë një herë për të mirë. Le të paguajë edhe një herë zoti Kokali, Presidenti, për “mallaqiet” (term i turpshëm grek, por s’kam ç’bëj, jam kaq i zemëruar me Presidentin) në dëm të ekipit. Çdo gjë, në këtë botë paguhet!
Do marr menjëherë në telefon miqtë e mi në Laç. Eliminatoret po afrojnë. Një biletë, miq të dashur (nuk mund të kërkoj më një vend tek tribuna kryesore - kohët ndryshuan) dhe një abonim tek Lokali i Fazanëve në Patog.
Kemi festë! Do të fitojmë!
Para Laçi!
GRIGOR JOVANI
Athinë, 22.5.2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου