KOSTAQ DUKA - Poezia që më pëlqen...

I dashur Koço!
Sepse më pëlqen të të thërras kështu. Mbase më kujton vitet e fëmijërisë, pjesën jo mëkatare të jetës sime, ku thërrisja kështu miqtë e mi të parë të fshatit minoritar, tashmë të harruar dhe të zëvendësuar me miq të tipit Role, Vaid dhe Pilo Zymbyli, më mëkatarë se Ai që i krijoi. Pra, më kujton fshatin tim të fëmijërisë së largët, ku ky emër ishte kaq i shpeshtë, sa ç'janë Kostat dhe Jorgot në Greqi.
Por është edhe një arsye tjetër, Koço, që të ndjej shumë pranë. Paçka se nuk jemi njohur kurrë nga afër. Gjithnjë e më shumë më ngjit poezia jote. Dhe pas asaj, lavires, dorëzohem krejt, jam krejt i pa fuqishëm. Mund t'i rezistoj tundimit të një Afërdite, nuk heq rrobat e mia menjëherë, siç bën Rolja i Nju Jorkut, në ato klabet ku kërcejnë skandinavet në Rixhvud, për "të kërcyer" me to. Vetë e thotë, unë nuk shpik gjë, as kam sy për të parë gjer atje. Mund t'i rrezistoj edhe tundimit të ideollogjisë fashiste, prej një shisheje vere të Duçes, që mund të më dhurojë Ndueja i Bolonjës, ish patrioti i një pjese tjetër të dashur të jetës sime, ama tejet mëkatare, për shkak të ambjentit, asaj të Mirditës, Ndueja, pra, mbase mëkatari më i fshehur i shoqërisë sonë skandaloze (mbase edhe për hir të udhëheqjes), që e ka siguruar udhëtimin e saj për në Skëterrën e Dantes.
Jam mrekulluar me ciklet e tua të fundit, Koço. Më kanë prekur, më kanë pëlqyer. Gjithnjë e më shumë, ti shkundesh nga tepërimet, ia heq një nga një rrobat së dashurës, për të parë në çarçafët e tua, trupin e saj të mrekullueshëm. Poezia jote kështu është tani, miku im. Si ato gratë mahnitëse në shezlogët e verës, që kamarosin me trupin e tyre, ku nuk gjen as një gram të tepërt, me atë lëkurën e bronztë, thua se zoti e ka bërë qëllimisht, të shkosh ti e t'i vësh nënshkrimin.
Është poezia që më pëlqen. atë mundohem të bëj edhe unë, Koço. Kuptueshëm, pa shumë moral, jetësisht, me emocione të nëndheshme. Që vijnë nga poshtë, nga nënrëra, si kumtet e një gruaje, nga nënlëkura e saj, si kënga e ëmbël e një vere, pas thartirës së fillimit.

"Botë
e copëtuar në mijra botë,
që ndizen e shuhen përditë..."

Hë, miq, bukur, hë? Ec e mblidhe veten mes këtyre kristaleve, mes këtyre botëve të vogla. Këtë e bën vetëm poeti, se gurgulis atomet, se përndjek të padukurën.

"Tani
rrezja, era, ajri, uji
luajnë me mua,
më prekin lehtas, më përkëdhelin..."

Ka këtu ndonjë shtirje, ndonjë sforcim, ndonjë gjë të gënjeshtërt? Ka vetëm shkencë jetësore, përvojë ndjesore të hedhur në vargje. Një sinqeritet prej fëmije. Një lehtësim, si ofshamë, që del nga shpirti. Oh, shyqyr, që qenka kështu! Sa mirë që është kështu!
Dhe ajo poezia e mrekullueshme "Sendërtimi i poezisë".

"Dhe fjala
tek vargu
u serëndit
në hapësirën e vet
si ta kish përjetësisht".

Për nder, është një hymn për poezinë, është një rregullore e brendshme e poetit. Unë do ta shtyp dhe do ta mbaj në xhep. Sepse do të shpjegojë tek të tjerët origjinën e poezisë sime, më mirë se unë vetë. Aman, më qafshi, lexojeni fjalë pas fjale, o miq. Tingulli, rrokja, fjala, vargu, poezia - avjon, që rend tek të tjerët. Vetë jeta jonë, e qëmtuar në bërthamë, atom pas atomi. Një mrekulli! Tek libri i ri që po bëj, kam një cikël të tërë, rreth 30 poezi për poezinë, një bashkëbisedim me të. Asnjë nuk është kaq e realizuar, kaq e vërtetë, sa kjo e Koços! Hë, më të lumtë, o mik! Kështu plotësohemi, kështu bashkërendohemi! Mbase e marr këtë vjershë të shkëlqyer, nëse më lejon ti, për ta vënë në krye të vjershave të mia. Vjersha për të dashurën janë ato, për POEZINË. Dikur i donim dashnoret e para të gjithë bashkë. Kush të mundëte i pari. Dikur i shkëmbenim poezitë për to. Përse mos ta bëjmë edhe tani. Sikur na iku mosha...
GRIGOR JOVANI

KOSTAQ DUKA

(cikël me poezi)

Botë

Botë

e copëzuar në mijra botë

që ndizen e shuhen për ditë…

Botë

veç nën këmishën diellore

dhe pelerinën e natës

në vërtitjen pa fund i bashkon të gjithë

Botë

pas lëkurës tënde ngjeshur me të tjerë

edhe pse shpesh them

larg rrëmujës e dashurisë së reme

më mirë në vetvete

edhe pse botëzë-thërmijë.

Kontrast

Rrëzohet fëmija

Bërtet me të lebetitura

Pret prindi ta rrëmbejë në krahë

Ta përkëdhelë e mbulojë me të puthura.

Rrëzohet plaku

Dhimbjen kafshon

Rrënkimin rrëzon

Humnerave të shpirtit.

 ………

Në rini

me rrezen e diellit

erën

ujin e ëmbël të liqenit

dallgën e detit

luaja gjithë gaz e furi……

Tani

rezja,era,ajri ,uji

luajnë me mua

më prekin lehtas, me përkëdheli.

Borxhi

Ju lutem

mos më kërkoni borxh.

Pamundësia per t’u ndihmuar

Më shkakton vuajtje.

Ju lutem

Mos më kërkoni borxh.

Pas mohimit të ftohtë

U trembem pikpyetjeve iluzive

Vrastare të dashurisë njerëzore.

Ju lutem

Mos më kërkoni borxh.

Jetës i jam qepur me thonj

Ju më kujtoni greminën

Ajo është pranë

Po s’dua ta shoh!

 Sendërtimi i Poezisë

Në fillim një tingull

Pastaj një rrokje

Tek fjala u ngjit pazgjidhmërisht.

Dhe fjala

Tek vargu

U serëndit

Në hapësirën e vet

Si ta kish përjetësisht.

Vargu

U shkund, lëvizi

Gjithë drithërimë.

Diku në një strofë

Mendimin,figurën

Zjarrmoi të lirë.

Së fundi

Poezia si një avion

Drejt shpirtërash

U nis në fluturim…

Chikago,

Korrik, 2010.