Παρασκευή 8 Οκτωβρίου 2010

Etyde


Ah, ajo e imta jote qe po me ha shpirtin.
Aspak reklame s'ben. Ashtu me kursim te madh gjer ne maniere ma jep ate te shkrete fjale. Fjala do ankohet per ty, se e ke lodhur ne pistat e atletizmit. Fjale qe pergatitet per gara boterore, vella. mire ben.
Po si e thua ate te bekuar, aman;

Por ka ca kohe
qe vjersha shpirti s'me ka..

Kush tha. Kush tha. S'te besojme. Pastaj vazhdon me nje thagme tjeter;

Edhe te vallezoj kam harruar.

C'te ka shpirti, o xhan? Mos t'i kane hedhur uzos ndonje cike ashtu sic behej atehere me konviktoret?
Po kaq te thuash me trishtim eshte poezi me vete.
Po ajo tjetra? Lumi qe s'ka moshe te josh. Eshte e vertete. Si dashuria.
Po ajo thagme me fotografine?

Brenda kesaj fotografie
degjohet deti.

Dikur ishte varke.

E nxoren ererat ne breg
dhe mbeti.

Kaq.
Dhe te mbetet ne mend kjo poezi atlete e 100 metershit.
Po ajo me te thenat e babait qe s'ua veme veshin, vec atehere kur po mbarojme vete na kujtohen, po, o zot, eshte vone..
Filigran kinez. Si hajk. Me kurnacllekun e fjales ti behesh zengjin i poezise.
E ke gjetur veten, Grigor Jovani, ne keto shkurtimat si vetetima. Here sjellin shi dhe bollek poetik, here flaken si trendafile qe na dhurohen prej nje misteriozeje dhe kaq. Nje shenje dashurie.
Keto me lart ishin nje shenje dashurie.
Me dashuri,
ROLAND GJOZA

GRIGOR JOVANI

Etyde

***
Të mund të bëja një vjershë të bukur,
si ty,
të ta dhuroja.
 
Mund të përsillej rreth teje gjithshka,
duke vallzuar...
 
Por ka ca kohë,
që vjersha shpirti s’më ka.
 
Edhe të vallzoj kam harruar...
 
***
Zogjtë e porsalindur
provonin flatrat në ajër,
duke rënë nga foleja.
 
Ata që arrinin të ktheheshin,
nostalgonin
fluturime të reja.
 
***
Ky lumë
nuk gjen qetësi,
nuk ka moshë.
.  
Prandaj, kudo
dhe kurdoherë,
të josh.
 
***
Brenda kësaj fotografie,
dëgjohet deti.
 
Dikur ishte varkë.
 
E nxorën erërat në breg
dhe mbeti.
 
***
Karavet u plakën me kohë.
Filluan të mbushen me ujë
hambarët.
 
U thanë t’i braktisnin.
 
Kapitenët
u larguan të parët.
 
***
Këto më thoshte,
para se të vdiste,
im atë,
 
por unë s’dëgjoja
asgjë.
 
I gjeta të fshehura
poshtë gjetheve të rëna,
një natë,
 
pastaj m’u kujtua
çdo gjë.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου