 |
| GRIGOR JOVANI |
Tani...
Ditët
i jetoj këtu,
në Athinë.
Netëve,
bredh Shqipërinë.
Gabuam,
nuk hodhëm farë
kohën e duhur.
Nuk mbiu...
Si pluhur,
në vende të tjera,
e udhëtoi veriu.
Rrënjë lëshoi,
kur gjeti dhe
që josh.
Tjetër idil...
Do të më kujtosh,
kur mban në dorë
një trëndafil.
Bushtra
Njihja një grua në fshat: ngaqë iu dha
më shumë se një burri,
“kurvë” i thanë. E flakën të flejë
tek ahuri.
Njoh një fjalë: “Demokraci”. E përdorën
brutalisht, me miliona.
U bë bushtër. Këlyshët ia flakën
rrugëve tona.
Vargje të lagura
Fajin s’ma kanë lotët.
Iu prishën qiellit
brravat dhe mendeshat:
Ra shi gjithë natën
dhe m’u lagën vjershat.
Dialog
- Po t’i përktheje vargjet e një jete
në një gjuhë të huaj,
çdo të humbisje?
Më thuaj!
Ose të merreshe më mirë
me përkthime...
- Por unë jam i pasur! Kam
shqipen time!
Dionisi
Të prisja
mbrëmjeve,
pasi shtypnim rrushin,
për të mbushur fuçitë
me musht.
Por të përcillte
përnatë Dionisi
dhe unë
haja veten:
“Plak pusht!”
Ai, të paktën...
Pushoni,
së akuzuari,
o njerëz,
Judën e shkretë!
Tridhjetë aspra mori,
dorëzoi tridhjetë!
Përrallat
Sonte, e dashur,
mos më thuaj gjë,
pantoflet dhe pizhamet
më jep.
S’dua të bëj asgjë,
jam i lodhur,
si një thes bosh,
në një cep.
Dua vetëm t’i them
një përrallë,
me zë të avashtë,
shpirtit tim.
Ose të ri
të dëgjoj nga jashtë,
përrallën e erës,
gjer në agim.
Të huajt
- Ndal! Ç’je ti?
- Shqiptar!
- Lidheni! Që ta lironi,
më parë
be të marrë:
“Fqinjit
s’do t’ia kem zili,
kullën edhe kalin...”
Në u vrafshin përsëri,
ata e kanë hallin.
Kritiku
U bë kritk. Si të mos i mjaftonte,
që ishte poet.
Duke kritikuar vjershat e të tjerëve,
harroi poezinë e vet.
Gjithmonë...
Tani,
kur zemra ime,
i qep dhe qëndis
rroba të reja
dashurisë,
do doja
të ishe këtu.
Por dashuria
vjen
dhe s’të gjen...
Doja veç të të them:
sa më pëlqen!
Fundi
Ngaqë qesh i fundit,
Djalli
qesh më mirë.
Por unë s’do ta shoh.
Do të jem i pirë.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου