U bë nami për ciklin tim erotik, që përgatita për “Pegasin”. U përmbys bota më shumë për një poezi timen me seks, në këtë cikël, nga kohe e humbur e viteve 70-të. E lexuan disa miq tek kafeneja ku mblidhemi në Rixhvud, e lëçiti edhe ai mavria, ai miku yt i hershëm i gazetës, që ta ka marrë shpirtin me pangopësine, lakminë dhe sarafllëkun e tij, qe s’ka të dytë. Më tha sikur s’më kishte shok, po një fëmijë të gjetur te arkat e pjeshkave: “Ç’është kjo qelbësirë, mos ke lojtur gjë?!” Unë mbeta, nuk e prisja. Pastaj vazhdoi: “Mos të ta shoh në atë revistën e hijshme, këtë paçavurë!” “Pse?!”, e pyes unë, i tronditur, duke u mbërthyer te ajo shpreha e vyer popullore, që thotë se miku s’njihet, edhe po ke kollofitur me të një furrë me bukë. Më erdhi ndër mend origjina e tij nga Kukësi i Durrësit, Ishmi. Kjo më lehtësoi sapak, pastaj kujtova origjinën time prej tregtari të rënë nga vakti dhe sikur e mblodha paksa veten. Pastaj pëshpërita: “Ky kulti i seksit duhet goditur, se ne shqiptarët e kemi të vështirë të përmendim fjalë “banale”, si psh brekë, bythe, siskë...etj,”. Nuk shtova më gjë nga ato thagmat e mbuluara, që i shijon vetëm shtrati dhe errësira, se ai (dhe të tjerët) u nxi, u nxi e u përdrodh namuzqari, i erdhi ligsht, që ia thashë ashtu, tullë, pa i marrë leje. “Ej, i di unë këto, - tha pastaj, - por i pranoj vetëm teorikisht, i bëj praktikisht, po i fsheh realisht, për atë gisht nder, që na ka mbetur. Kështu, i dashur Landi, ti do të pyesësh se ku është morali. Ta them unë, morali është ky: burri bën kërdinë, po e kyç, se ndryshe s’është burrë. Kurse ti na i nxjerr të palarat në shesh dhe çfarë, o zot, ca gjëra që s’na kanë hije. Ti qofsh, që i nxjerr, bëj si të duash, se edhe ai karafili, “botuesi” yt atje në Athinë, këtë kokë ka...”
I dashur Gole,
ke patur ti telashe të këtij lloji, me këtë kokosh katundi (dhe me sinafin e tij), që na hiqet kaq i ndershëm? Më vjen keq, sinqerisht më vjen keq, për atë poezinë me “brekë”, që më hoqi, që i heqshin peshkun bronxino dhe qilloshen e verës. Ti bëj si të duash, miku im, se unë cipëplasur jam, që kur na e dhanë demokracinë si një peshqesh për ditëlindje. Ndoshta na heqin fillin dhe na fusin te banalët, vulgarët, që i heqin dashnores brekët për të bërë atë punë dhe pa pikë turpi e përmendin këtë fakt. Por pse s’duhet thënë kjo? Duhet përdorur elipsi? Edhe mund të përdoret, xhanëm, edhe mund të përdoret. Po mua seç më pëlqente ai moment i shenjtë, doja ta kujtoja, kaq doja ta kujtoja, po kjo s’i paskësh ndodhur të tjerëve, s’ua paskan hequr, i kanë gjetur të hequra, ose i kanë hequr ato vetë. Ketu del një problem, që hedh dritë mbi problemin. S’i pëlqenin beut të Ishmit, për shembull, gështenjat e pjekura, të qëruara, apo të paqëruara. Qëronte mollë, vallë ai, apo e kafshonte me gjithe zhape? Kujtohu, te lutem, se kjo hollësi ndriçon problemin.
Pra, ti bëj si di vete, miku im, po unë kur të thashë, ca kohë më parë “Hiqe atë poezi”, mendova për higjenën… Higjenën shoqërore, dokrra që m’i futi në kaplloqe ai qafiri. Bej si di vetë, pa fyer askënd.
Në pritje të kartës tënde,
LANDI
Poezi erotike***
Parlamenti ka pushim të dielën.
Punojnë me orë të zgjatura
Kazinot dhe bordellot.
Dikur isha djalosh
Dikur isha djalosh,
Më shkonin shumë gjëra:
Kaçurrelat biond,
Sytë e gjelbërt,
Dora e bukur me gishtërinj të gjatë për piano.
Ca femra trashaluqe sot
Bëjnë sikur s’më njohin.
I humba
Kur i kisha në dorë.
Nga ndrojtja.
Oh!
Ajo i bënte të gjitha marrëzitë kur zhvishej dhe jepej,
Të gjakoste kur të puthte dhe lëshonte klithma e ulërima të tmerrshme.
Ajo merrte hir mbretëreshe kur vishej dhe shkonte e heshtur,
Syulur, sikur vuante nga një brengë dhe nuk tundej e shkundej, që të tërhiqte vëmendjen,
As bënte shënja nazike që të joshte.
Ecte në majë të takave, sikur u vidhej njerëzve
Dhe kjo më shumë të tundonte.
Një kopse e zbërthyer lart, te gropkë e thellë e gjoksit,
E çara e fustanit pas, te kofshë e kolme, e zeshkët, te vendi ku pushon zemra, sado e fortë të jetë,
Floku i gjatë mbi syrin e madh të shqetësuar, ngecur e kafshuar në cepin e buzës së mishtorme,
Dora me gishtërinj të thatë, që shkon poshtë e lart dhe lë kumte në ajër,
Një gjuhë të re shpik ,që duhet mësuar...
Ajo bubutimë e burrave, që më e dobët do të qe në luftë,
Ajo oshëtimë e tyre, që më e pandjerë do të qe në sëmundje,
Ajo psherëtimë e tyre, një epope e pakënaqësive të shtratit të varfëruar,
Ajo hakërrimë e tyre, më e rrezikshme se sulmi i kamikazit të zemëruar,
Pas të ndjek kur ti je duke kaluar.
Askujt nuk i shkon ndërmend se ti sapo ke bërë dashuri të shkalluar,
Ke pëshpëritur fjalët më të turpshme dhe ke kërkuar gjëra që s’t’i rrok truri,
Ke lënë me çmim të lirë dashurie plaçkën tënde më të shtrenjtë,
Se po ta dinin, do t’ia kishin hequr vetes.
Ata, budallenjtë, kujtojnë, se ne rrugë po kalon një mbretëreshë.
Mos i besoni gruas së bukur, që vidhet dhe nuk shikon njeri,
Ajo është e ngopur dhe hiqet sikur s’ka uri,
Se kështu ndjell më pak, po në të vërtetë tundon më shumë.
Dhe të padjallëzuarit i bën viktima
Në trekëndëshin e shalëve të saj të bukura,
I var një nga një dhe të vdekur i merr me vete nën fustan.
Kanë shumë agoni rrugët,
Kanë temperaturë bulevardet,
Kafenetë dhe baret tranden,
Politika vdes, nis
Grua e bukur, sa hir të ka mbretëresha që luan,
Kujt t’i besoj më fort? Kujt t’i besoj, kujt?
Jeta është ca çaste fati, që shpejt duhen përfituar,
Se zoti i madh nga zilia e ka shkurtuar
Dhe ca më fort prej
Në një ferr të dashur e ka mallkuar.
Oh,
Prej kësaj gruaje të bukur.
Mona Liza
Sa budallenj janë njerëzit!
Vijnë nga tërë anët e botës
Të shohin Mona Lizën në Luvër,
Të mbyllur në qelq si ikonë.
Gruan fiorentinase
Të bukur,
Mona Lizën 500 vjeçare,
Që ruhet nga garda kombëtare.
Nuk i hedhin sytë në Shans Elize
Të shohin Mona Lizat e reja,
Të freskëta, përplot epsh,
Që mund t’i dashurosh e t’i prekësh.
Duhet të ringjallet sërish Da Vinçi,
Të na kujtojë këtë të vërtetë të thjeshtë.
Vetëm ai besohet,
Po Da Vinçi enkas nuk zgjohet.
Margarita, Margarita
Margarita, Margarita,
Lulëzon në korrik,
Në rrugën ku kaloj çdo mëngjes,
Margarita, Margarita,
Ishe vajzë e parritur,
Nuk kisha parë gjinj më të bukur,
Më të medhenj.
T’i merrja në duar,
Më derdheshin
Më derdheshin
Në barin me hënë.
Unë të gënjeva,
S’të mora për grua,
Nga seksi yt i tërbuar.
Sa herë ndaheshim
Në qytetin me pluhur,
Me një hënë si letër dashurie e shuar
Bëhesha xheloz i krisur,
Hijet më dukeshin burra
Ç’të bëja, Margaritë,
E gdhija pa gjumë
Ti ishe aq e bukur,
S’doje poet,
Margarita, Margarita,
Shfaqesh në Green Street
Lulëzon në korrik.
Margarita, Margarita,
Ishe vajzë, je bërë grua,
Lan qilima me duar
Në Korfuz.
Më mban mend mua,
Grua e bukur,
Me gjinj të mëdhenj?
T’i merrja në duar,
Më derdheshin
Në barin me hënë.
Thonë që je ende seksi,
Me gjinj të bukur.
Mendjen u a more djemve,
Çupkat i tërbove,
Burrat i tradhtove.
Lan qilima me duar
Në Korfuz.
Margarita, Margarita,
Tani je këtu,
Si lule
Lulëzon në korrik
Ishte hera e parë
Ishte herë e parë.
Të dy të pa mësuar
I bënim pa hir shumë gjëra.
T’i hoqa brekët,
Këmbët t’i ngrita,
Ti më bije me grusht
Ti ankoheshe shumë.
O, mami,
S’e kishim kështu!
S’ta gjeja,
Kërkoja,
Hiqja dorë,
Kërkoja përsëri.
S’dija të shihja
Atë që bënte mu.
Për këtë më ndihmove dhe ti.
Ishe ujvarë,
Jo prej ujit të borës,
Rrëshqisje poshtë
E ngecje
Te majë e thoit.
Unë isha thika
Me teh të topitur.
Bëja të të prisja
Në riska,
Me verë të kuqe epshi
Të shkulloja,
Çava dorën,
Verën derdha
Mbi kofshë.
Ishte pune derri
O, mama,
Ti je katil,
Je i pabesë.
Të dhëmbi,
Sikur të futën hekurin,
Gjaku lulëzoi
Si një trendafil i prishur
Mbi kofshë,
Mbi bark.
Ti u tmerrove.
Kujtove se të vrava
O, mami,
Katil,
I pabesë,
S’e kishim kështu!
Kur u bëra gati të ikja,
Ti thirre si e shkalluar
Përmes të qarës,
Me shumë trishtim:
Eja, katil,
Me vdis përsëri!
O, mami!
S’e kishim kështu!
***
Dhe në trishtime
Dhe në mërzi
Thyhen pllakat e varreve
Dhe del ti.
Të vdekurit ngushëllojnë të gjallët.
***
Më del gjumi natën,
Mendime të zeza
Më kapin.
Ngrihem, pi advil,
Bie të fle përsëri.
Me kë ke lënë pikpjekje?
* * *
U bë sportive kjo botë,
Serioze kur shkohet në opera.
Me xhinse gratë,
Me atlete,
Dashuritë bëhen në këmbë,
Në metro.
Për dashuri s’ka më kohë.
Ti shfaqmu, e dashur,
Nga vitet e jargavanit,
Kur vajzat mbanin fustane,
Fustane basmeje
Dhe sandale
Të bardha.
Dhe hiret nuk i zbulonin.
Ishin të varfëra,
Puthnin me zjarr,
T’i linin gjinjtë dhe kofshët
T’ua fërkoje,
Më poshtë të pengonin.
Ti shfaqmu, e dashur,
Me fustan basmeje,
Më jep një puthje foshnjeje
Nga vitet e jargavanit
* * *
Ti s’je më, veç një imazh i tretur
Që i del shtegtarit në Sahara desert.
Unë të besoj, s’lodhem duke ecur,
Gjersa të më lerë zemërzeza krejt
Po nuk është një zemër, ato janë njëqind,
Kur pushon njëra, tjetra tingëllin,
Më mashtron imazhi, që s’po tretet krejt.
Zoti i madh, më ndih të besoj vërtet
Se nuk është një zemër, ato janë njëqind.
Hiq dorë
Të mendosh se ti ke dorë në budallallëqet që bëj,
Të mendosh se ti ke dorë në sjelljen time të ashpër,
Në prishjen e motit në plazh, në kundravajtjet në autostradë,
Në çarjen e dorës me thikë, në pirjen e verës pa masë.
Të mendosh se ti më bën të harroj dhe të hutohem çdo çast,
Të shkruarit e të lexuarit të më duken një punë e huaj krejt,
Të mos i shoh më gratë nga këmbët, bythët dhe gjoksi i madh,
Të mos ndjej më fërgëllimën që të jep një vështrim diskret.
Jo, është e pabesueshme të kesh dorë ti në këto punë të fshehta,
Ti s’je zoti, po një grua brune, që prej kohësh më ke rënë në kokë,
Nuk e di ku e gjen forcën, që prej mijëra kilometrash larg
Të më çoroditësh, të m’i bësh lëmsh punët këtu në Nju Jork.
Hiq dorë nga kjo torturë e përditshme, nëse nuk do që të luaj mendsh,
Hiq dorë (zemra s’e thotë) një shkëndijë flakerin, shtëpinë ma shkrumbon,
Nju Jorku merr zjarr, në fillim Kuinsi, ku jetoj unë, i fundit Manhattani,
Që Amerika të mos marrë flakë e tëra, hiq dorë sa s’është vonë.
Mos u bëj e bukur
Mos u bëj e bukur, klith, mos u bëj e bukur!
Ankohet Parisi për parfumet,
Roma dhe Nju Jorku për pasarelat e fundit.
Mos u bëj e bukur, klith, mos u bëj e bukur!
Ti s’je veç imazh i humbur, ngecur në kujtesë diku,
Sa herë që degradoj vjen dhe më buzëqesh,
Sa herë një betejë me jetën humb
Një roman s’e shkruaj,
Një sëmundje të re kuroj,
Miqtë i zhgënjej,
Fëmijet s’di t’i drejtoj.
Vjen ti, më e bukur se kurrë,
Siç ke qenë atëhere,
Po mua më gjen gjysmagjel,
Vlej vetëm si fluger,
T’i tregoj drejtimin e erës
Ndonjë zogu të vetmuar.
Pse ke mbetur kaq e bukur?
Ç’ke që vjen në Nju Jork
291, Broduej?
Me takat e holla kalon.
Të paktën të ishe dhe ti,
Një gjysmagjel femër,
Të bënim dashuri
Mbi çati,
Të fluturonim pastaj të dy,
Të na bekonte Lasgushi.
Mos u bëj e bukur, klith, mos u bëj e bukur!
Ti vjen kur s’e pret
Ti vjen kur s’e pret, në netët me zheg përvëlues, e veshur hollë, si për verë
Dhe më zhvishesh papritur mbi rrokaqiejt e ndritshëm në Time Square.
Gjinjtë e mëdhenj, me thithkat bojëvjollcë, të varen bujshëm mbi majat e kullave,
Pastaj zhdukesh në qiell, me një dritë prej argjendi në flakë dhe zbulon kofshët dhe mollaqet që të lënë pa mend
Kështu ti shfaq në tërë Nju Jorkun hirin epshor të kurmit tënd, herë këtu e herë atje, në vendet më të famshëm, përplot marrëzi dhe bukuri
Dhe nata përvëluese e verës mbushur me bohemë të krisur, shndërrohet në një striptizë provizore, ku luan ti lakuriq, o zot, luan ti lakuriq.
Nuk kisha parë qiell prej mishi dhe lumë prej mishi, Hudson River dhe Harlem River, qe t’i joshin e t’i tundojnë kaq shumë njujorkezët, të bëjnë seks me ty, të mbyten e të fluturojnë pa kthim në amëshim.
Unë eci si i trullosur në avenjutë dhe stritet e Nju Jorkut, ku shtrihet si te Mikelanxhelo kurmi yt i paturpshëm, i zhveshur shqim
Dhe ndjej si më godasin në kokë e në shpinë buzët e tua të kuqe, kofshet e derdhura, bythët e mëdha plot shkelqim.
Kështu do të ndodhte, përderisa të lashë, dëshpërimisht dhe pabesisht, kështu do të ndodhte, dhe ky është mëkati, tërbimi dhe hakmarrja jote.
Mos ardhshi më, o netë vere me zheg përvëlues të Nju Jorkut, mos ardhshi më,
Se shfaqet papritur ajo dhe zhvishet paturpësisht mbi rrokaqiejt e lartë
Dhe shtrihet seksuale si te Mikelanxhelo.
Nju Jork,
vjeshtë 2008
(Marrë nga “PEGASI” 6)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου