Po kthehesha nga puna në shtëpi, pas mesditës, me metronë e Athinës, në intenerarin Omonia - Neo Faliro, ku banoj. Është koha e lëvizjes më të shumtë të njerëzve, në linjë bëheshin disa restaurime, ndaj në vagonin e trenit udhëtarët ishin ca shtrënguar. Pranë meje kisha një vajzë të bëshme, veshur lehtë, sipas stilit të stinës, e cila, megjithatë, mbante një erë si livadhet pranverore dhe kishte një fytyrë tepër të ëmbël. Veçanërisht sytë. I kishte të kaltër dhe sfumonin mahnitshëm në atë fytyrë të bardhë, që, siç dukej, nuk ishte ekspozuar akoma në plazhet e Atikës. Drejtpeshonim duke skarfëlitur duart në dy mbajtëset fqinje, që vareshin prej një shufre metalike sipër nesh dhe në çastin kur po mendoja, se mbase bukuria ishte një ngushëllim për kilet e tepërta, e metë shpirtgërryese për një femër të ditëve tona, ajo bëri një lëvizje të beftë, ngaqë donte të ndërronte dorë, duke më goditur në qafë me bërrylin e saj të butë. U kthye menjëherë dhe më pa me ato sytë, si burime livadhesh:
- Përse?! - iu përgjigja unë, me një pyetje gjoja indiferente, duke fshehur dhimbjen që, megjithatë, më kishte shkaktuar.
- Ju godita...
- ... me trëndafil, - e plotësova.
Ajo ngriti përsëri sytë e saj, si burime livadhesh, mbi fytyrën time dhe në to tashmë dallohej edhe lumi i qetë e i tejdukshëm, që buronte prej tyre dhe i përshkonte tejembanë. Pastaj, me një zë lozonjar, si të donte të shpërblente romantizmin tim, që gjeti kohë të bleronte mes tërë asaj vape bezdisëse, tha:
- Ah, jeni dhe poet...
- Po! - iu përgjigja unë, përsëri me atë indiferentizmin tim të shtirë, sikur t’i përgjigjesha pyetjes së zakonshme në atë mjedis: “Keni një biletë të tepërt?”.
- Me gjithë mend?!
Befasimi i saj ishte i dukshëm, siç janë dhe kodrinat, që zënë fill dhe lartohen pikërisht mbi livadhet e bukura alpine.
- Të paktën, të tjerët kështu thonë..., - sqarova unë, për të mos e lënë as të dyshonte, por as të mendonte që mburresha.
- Më thoni titullin e një libri tuaj. Që t’ju lexoj... - ngulmoi ajo, tashmë me një afrimitet dhe ëmbëlsi prej kokete. Nuk e fshihte, madje dukej që as që donte ta bënte këtë, e kishte pranuar lëvizjen time “mat” në skakierën e njohjes.
- Nuk mundeni!
- Po përse?! - u habit ajo.
- Librat e mi nuk janë në greqisht, - e sqarova.
- Thua të di vetëm një gjuhë?
Tashmë, sipas saj, kishte ajo radhën të më bënte “mat!”. Pa hë, ç’mund t’i thoja tani, unë... poeti? I thashë i sigurtë:
- Librat e mi janë në një gjuhë, që ju nuk e dini!
- Në ç’gjuhë? - këmbënguli, e bindur se me lëvizjen tjetër do të më shkatërronte, “mat dhe shah!”.
- Në shqip!
Mund edhe mos t’ia thoja, por po mbërrinim në Neo Faliro dhe e dija, që pas ca minutash, do të përshëndetesha me ato livadhe dhe kodrinat që ngriheshin në fund të tyre... Befas, ndjeva se bari i livadheve, që porsa kishte gjelbëruar, tashmë kishte ulur kokën, si të kishte kaluar sipër tij ekspedita ndëshkuese e një ngrice, kurse lumi që i përshkonte tej e tej, gjer dhe para disa minutash, ishte krejt i tharë. Koketja ishte zëvendësuar prej një vajzë tipike helene, të atij qyteti të madh, kaq larg freskisë së livadheve. Pranë meje kisha tashmë një vajzë snobe athinjote, kryeneçe dhe indiferente, si të gjitha ato, thua se i ka prerë një gërshërë. Kjo gjë, dëbimi i ëmbëlsisë prej asaj fytyre të vizatuar si me dorë, ia bënte më të dukshëm bollëkun e kileve në trupin e kolmë. Dukej që ëmbëlsinë ia kishte zbuar prej asaj fytyre të këndshme habia munduese: si e kishte shkelur kështu, me një shqiptar?!
Kur u thosha të tjerëve “më falni, të kaloj” , pak sekonda pasi ishte hapur dera e vagonit dhe kisha marrë rrugën e daljes, ndjeva pas meje një zë të ftohtë, si fishkëllima e piskamës së erës dimërore, në qafmalet përsipër livadheve alpine, që ta bën të pamundur t’i shijosh nga afër:
- Aliti! (gr: rrugaç ose vagabond).
Shkoja drejt makinës sime, të parkuar diku aty afër, dhe qeshja me vete. Nuk më kishte ngacmuar aspak nënteksti racist i kësaj historie. Këtu e kaq vite isha mësuar me këto gjëra. Madje, kur më pyesnin vendasit për origjinën, për kundërvënie, deklaroja gjithmonë njërin prej dy identiteteve të mia, atë të shqiptarit... Buzëqeshja, se më ngacmonte ajo, që sapo kisha zbuluar: kjo vajzë ishte e para lexuese, që më shante në sy si poet, biles pa marrë mundimin për të më lexuar. Duke shkuar, i thosha vetvetes: Mendo se ç’thonë të tjerët për ty, kur të lexojnë...
GRIGOR JOVANI
Fund pranvere, 2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου