Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2010

Rekuiem poetik ndër vite


GRIGOR JOVANI
Prindërit
            Trashëgimi

Shtëpia në fshat vjetërohet
dhe mund të shembet një ditë,
si nëna ime,
që plaket në qytetin e madh, 
               larg nga vendlindja.
Përbrenda e ha një merak,
më i madh se ai i shtëpisë:
            “Mbete me një vajzë,
            ndryshe nga gjindja”.

Fjala është për mosvazhdimin e fisit.
(“Ç’emër do të trashëgojë?
                        Ndryshe po të kisha...
                                       dhe nipër”).
As që i bien në mendje
librat e mi poetikë,
                           me mbiemrin e fisit
                                             përsipër.


Im atë

Luante me time bijë
           kukamshefti,
                    pa zë...
      U fsheh
dhe s’e pamë më.

Zëri i Nënës

“Ç’u bëre, - thotë pragu i portës, -
s’të mori malli, kaq vjet i larguar?
Dikur isha mëzi. Si princin e ëndrrës,
në shtigje magjie të bridhja kaluar...”

“Ja, erdha, - i them. Me gishta lëmoj
gurët, si jelet e bardha. -
Pas teje kalërova plot kuaj të tjerë,
por s’më ndoqi pas Borëbardha...”

Tek hyj në oborrin, ku mësova të ec,
arra, së nëna, hap degët e gjëra...
“Kërrusur më je”, - ngacmoj manin.
“S’u plaka, - më thotë, - me të tëra...”

Hardhia e mbarsur, si nuse shtatzënë:
“Për mua, s’kujtohesh?”, pyet.
Flert sezonal dikur kishim shtënë,
çdo vjeshtë e tërboje tët et.

“Qysh do harroja? - i them, duke qeshur, -
kish nuse si ti, në mëhallë?
Prej mushtit tënd, tregonte im atë,
janë thyer brinjë nëpër shkallë...”

Shtëpia e vjetër: “Çuditem! - më thotë,
kur çelsi grindet tek brava me ndryshk, -
tani që ke portë me vidiokontroll
mallohesh për timen, gjithë vyshk?”

Vë buzët që dridhen mbi mur pa suva,
i lyer qyshkur isha nxënës:
“Më joshën sirenat, prej teje kaq larg,
por s’mbytën dot zërin e Nënës!”

Ulliri

Ullir i plakur!

Tim atë, që të mbolli,
e morre poshtë fletëve.

Në paqe të prehet,
në jetë të jetëve.

Elegji

Jam duke numëruar orët
në qerpikët e tu të mbyllur.
Në xhamin tonë
dëgjoje kujën e erës.

Qielli ka dërguar retë
të të marrin.
Sot do të udhëtosh vetëm,
përtej heshtjes tënde.

Do të të ndjek,
duke kapërcyer yjet.
Duhet të njoh
banesën tënde të ardhme.

Më le të zhveshur në shpirt
dhe kam ftohtë.
Por në është që të nisesh,
mos u ligështo, nënë!
                          Lamtumirë!

Sy të lëngëzuar

Erdhën të gjithë në varrimin e babait,
miq nga fshatrat pranë,
kushërinj nga mërgimi.
Mungonte miku më i mirë i tem eti
dhe i imi.

Çuditërisht,
për të askush nuk qe kujtuar!

Qeni ynë, i plakur si ai,
fshihej diku në avli,
me ca sy të mëdhenj,
të lëngëzuar.

Histori vere

Kishte hedhur pjergull mbi verandë,
kur t’i vija në gusht të pinim raki,
të luanim letra.

Kishte hapur poshtë shtëpisë një qilar,
të mbushur tej e tej plot fuçi
me verëra të vjetra.

Preu arrën për të më bërë bibliotekë,
një tryezë të vogël shkrimi përbri,
kur t’i vija në gusht për disa ditë,
të harroja të ikja.

E vetmja gjë që nuk i shkoi në mend
ishte vdekja.

Shtëpia e vjetër

Dyer dhe dritare të gozhduara,
si të donin të mbyllnin përgjithmonë
gojët e të vdekurve.

Fytyrat ngjyrë hiri të prindërve të mi
skalitur në mur,
me gurët e trretur.

Brenda qetësisë mortore të shtëpisë,
nga thellësitë
vjen e qara e një fëmije.

Luan kukamshefti me prindërit e mi,
i ndjeri im bir,
mes errësirës së kësaj shtëpie.

Nga dashuria
për lulet

Fliste nëna ime me komshien
për lulet,
në kohët e herëta:

- Si ia bën, - e pyeste tjetra, -
që i ruan të freskëta?

I prashit, i ujit, i krasit,
u ndërroj dhe...

- Por ato i bëj dhe unë,
kallogre...

Shtonte nëna ime,
                        më kujtohet si dje:
- Pasi u bëj gjithë këto shërbime,
ulem bashkë me to dhe pimë kafe.

Im atë, shoferi

Sa qe mirë,
bënte maratonë
në 28 mijë km katrorë.

Kur u plak,
500 metërshin me pengesa,
tek bakalli dhe anasjelltas
me një shkop në dorë.

Gjersa erdhi
200 metërshi i fundit,
nga shtëpia ku lindi,
tek varrezat në mal.

Vrapoi një jetë,
im atë, shoferi,
që të kualifikohej
në startin final.

Yjet

Duke rënë
dy yje ndiqnin njeri-tjetrin,
sipas një rituali të vjetër,
                             në pafundësi.
Mendova:
Vijnë tek unë, që të shmallen,
shpirtrat e prindërve të mi.

Ftohtë

Kthehem nga puna.
Shtrihem ku të gjej.
Jam i lodhur.
As këpucët s’i heq
nganjëherë.
Nga të ftohtët
ndjej mornica në trup.
S’bëj asgjë.
Mblidhem galuç,
       si përherë.

Ku je, nëna ime,
                         ku je,
të vish të më mbulosh
pa u ndjerë!

Kohë pa Zot

Kur kthehej nga puna im atë,
aty pas mesnate përherë,
që të mos na zgjonte ulej në ballkon,
për të pirë një cigare,
dimër - verë.

I vogël, nëpër gjumë, e dëgjova të thosh:
- Faleminderit,
që më ktheve në shtëpi edhe sot!

I fliste Zotit përnatë ati im,
në atë kohë pa Zot.

Shpirt

             E vërteta është vetëm një.
                             Djeg.
               Nuk rri dot pa e thënë:
                Vetëm dy shpirtra
              kam munduar gjithnjë:
                           Timin
                       dhe tëndin,
                         o nënë!

Ndarja

Kush nuk ndjeu kurrë
dhimbjen e ndarjes,

baticën dhe zbaticën
në stomak,
nuk mësoi që ndarja
ngjan me verdhëz:
ç’ngjyros rruazat në gjak.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου