Fleta e pashkruar.Pret t’i vish ti.
S’është bërë
akoma
zemra poezi.
qielli s’ka kuptim
pa yjet!
Po të shikosh gjetkë
djeg pyjet.
***
Kur dole në breg
shkunde flokët,
ndërsa doja
të zhytesha.
Në cilin det
të mbytesha?
***
Stili yt,
aroma jote
dhe ajo xhaketë e mëndafshtë
që të vallëzonte mbi vithet,
tek ikje,
lanë një gjëmb në shpirtin tim
dhe s’e hoqa.
Bëra gabim. Pësova gomë,
kur të ndoqa.
***
E ç’farë se jam burrë?
Lë zemrën
lotë të pikojë.
Të krijohen liqene.
Të ketë ku
të udhëtojë.
***
Nuk më fole kurrë
për dashuritë
e tua.
Mirë bën! Është prush
dashuria.
***
Më prite gjithë pasditen,
por më kot.
Të zuri një amok:
shqyve sutjenët.
Kisha një problem
me shumë rëndësi:
Laja enët.
***
I more natës
trupin dhe sytë,
dhe u fshehe.
S’kishe nevojë për të tjera puthje
dhe raqe.
Tani
gdhihem mëngjeseve
me të kuqe buzësh
në faqe.
***
Mbi çarçafët e ndotur
Trupi yt
i Shenjtë.
Tryeza e varfër,
servicoja e shtrenjtë.
***
Të falenderoj,
erë dinake e bregdetit!
Më kot shejtanka
mban me duar fustanin,
duke më fshehur
sarajet e mbretit!
***
E shkreta natë!
Largohet e heshtur,
sa dëgjon një këndez.
E di që do kthehet,
me zjarret që ndez.
***
Duart e tua - fole pëllumbash,
m’i vije mbi supe dhe dëgjoja
gugatje gëzimi.
Përse m’i largove?
Tani supet më ngjajnë
fole në vjeshtë,
pas shtegtimit.
***
Zhveshe rrobat e tepërta
dhe s’ndjeva
asnjë habitje.
Të gjitha pemët
duan krasitje.
Pret, thjesht, të dëgjosh një kumt,
si nostromi flatrazim pulëbardhash,
që paralajmërojnë brigjet.
Fjalët e mia
arratisen mesnatës tek ty.
S’i mbaj dot, sikur bota të digjet!
****
Kur më le
ngjante si të isha
mes Akropolit,
në mbrëmje,
kur mbyllet,
pasi ikin turistët.
Vetëm.
Unë dhe antikët.
***
Një grerëz e vogël
më thith gjumin.
Dua ta mbys!
Po ku ta gjej lumin?
***
I vetmuari gjon
- “Paganini”
luan në mbrëmje
mjeshtërisht
një solo trishtimi.
Por kush e dëgjon?
Askush s’ia ka qejfin...
Mbrëmjeve
bën qejf me një jevgë,
nata do naze dhe defin.
***
Heshtja dhe Nata
kudo që shkoj
më ndjekin pas.
Të kishe lënë
për disa kohë
sobën me gaz!
Ishull misterioz
mendja jote.
Ndërsa ne të prisnim...
Kush “ne”?
Unë
dhe ëndrrat e mia idiote.
***
Enigmatik -
vështrimi yt.
Në çdo përkthim thonë humb
origjinali.
Në fund të fundit,
mësoj një gjuhë të dytë.
Dhe ku të dali...
***
Isha dhe unë në Jetë
dhe Të Doja
më ngjante vetja
i Pavdekshëm.
Para se të bëhem
Ajër dhe Ujë,
Shpirt i paprekshëm.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου